Frederik Pohl i C.M. Kornbluth

„Wilczojad”
(Wolfbane)

Kiedyś powieści były krótsze. Dzisiaj Wilczojad, w oryginale Wolfbane (140 stron w wydaniu książkowym), określilibyśmy, co najwyżej, jako mikropowieść. Utwór ukazał się po raz pierwszy w 1957 roku, w dwóch numerach, październikowym i listopadowym, magazynu „Galaxy Science Fiction”. Od tamtego czasu wznawiany był regularnie, a w 1986 roku został poprawiony i wydłużony przez Frederika Pohla. Cyril M. Kornbluth nie żył wtedy już od 28 lat.

Rozszerzenia do utworu wniosły niewiele, niemniej wydłużyły go do rozmiaru pełnej, choć niezbyt długiej, powieści. Jeden z recenzentów podsumował to tak: „Ktokolwiek, oprócz filologa, przeleci "gruntowne zmiany" Pohla, szczęśliwie niczego więcej się nie dowie¹.” Być może Pohlowi chodziło również o odnowienie praw autorskich, które wygasły i tekst znalazł się w domenie publicznej.

Poprawki wprowadzone w 1986 roku koncentrowały się w dużej mierze na rozwinięciu scen walki, opisów techniki kosmitów i spekulacjach na temat ich pochodzenia. Opisy te, z punktu widzenia dzisiejszego stanu techniki, wydają się pozbawione polotu. Równie naiwne wydają się rozszerzenia dotyczące psychologii bohaterów (np. Gala Tropile z nieśmiałej i podporządkowanej całkowicie mężowi staje się sprawnym bojownikiem, po czym ponownie zmienia się w kurę domową). Dodatkowo zacierają w pewnym stopniu, prześmiewczy charakter utworu.

W porównaniu z wersją rozszerzoną, wersja pierwotna „Wilczojadu” – zwłaszcza na tle przeciętnego utworu SF z lat 50. – prezentuje się nieźle. Najeźdźcy, dysponujący przecież techniką spełniającą postulat trzeciego prawa Clarka, przedstawieni są w miarę oszczędnie, bez fałszywie brzmiących szczegółów. Podziw dla autorów może budzić wizja sieci komputerowej zbudowanej na bazie ludzkich mózgów, przedstawiona w czasach, gdy Wesoły Johnny (von Neumann) miał do dyspozycji jedynie lampy.

I.D., 2017      

1. ↑Recenzja na portalu infinity plus