William F. Nolan

„Brama czasu”
(Of time and texas)

— Zdecydowałem za jednym zamachem rozwiązać największy problem gnębiący ludzkość w dzisiejszych czasach — zadeklarował profesor C. Cydwick Ohms, wypuszczając z fajki cienką smugę niebieskiego dymu i kołysząc się na piętach. — Kolonizowanie polarnych pustkowi było niezrozumiałym i bezowocnym przedsięwzięciem, a przymusowej kontroli urodzeń nie udało się wymusić. Przeludnienie wciąż jest cierniem w naszym boku. Panowie... — Przerwał, żeby popatrzeć każdemu z zebranych dziennikarzy w oczy. — ...to jest jedyne rozwiązanie.

— Masowe unicestwienie? — zapytał drżącym głosem jakiś młody reporter.

— Chłopcze, zachowuj się! Oczywiście, że nie! — nastroszył się profesor. — Rozwiązaniem jest... CZAS!

— Czas?

— Dokładnie — potwierdził Ohms. Dramatycznym ruchem ściągnął pluszową czerwoną zasłonę, ukazując wysoką konstrukcję z błyszczącego metalu. — Sami zobaczcie!

— Rany, co to jest? — zawołał młodzik.

— To jest Brama Czasu C. Cydwicka Ohmsa — odpowiedział kwaśno profesor.

— Rany boskie, maszyna czasu!

— Nie, nie, niezupełnie. Chłopcze, proszę! Maszyna czasu, tak jak się to powszechnie rozumie, jest rzeczą niemożliwą. Dziką fantazją! Jakkolwiek... — Profesor wystukał popiół z fajki. — Dzięki matematycznym przekształceniom nieskończonego ciągu, opracowałem niezwykłą Bramę Czasu C. Cydwicka Ohmsa. By ją otworzyć trzeba wykonać tylko jedną operację... i nagle... jest przeszłość!

— Przeszłość, panie profesorze? Ale jaka?

Ohms uśmiechnął się w kierunku kręgu wytężonych spojrzeń.

— Panowie, za tą bramą rozciąga się ogromna przestrzeń Południowego Zachodu. Jest tam wystarczająco dużo ziemi, żeby wchłonąć całe nasze przeludnienie, ot tak! — Strzelił palcami. — Panowie, mówię o Teksasie roku 1957.

— A jeśli Teksańczycy zaprotestują?

— Nie mają wyboru. Brama Czasu pozwala na przejście wyłącznie w jedną stronę. Dopilnowałem tego. Przejście z roku 1957 i wkroczenie do naszego świata roku 2057 będzie całkowicie niemożliwe. A teraz... Przeszłość czeka!

Cydwick Ohms zdjął swoją profesorską togę. Pod nią miał na sobie dziwny starodawny kostium: czarne błyszczące buty do konnej jazdy ze srebrnym haftem, wełniane ochraniacze na nogi, szeroki nabijany ćwiekami pas z ogromną klamrą, jasną kraciastą koszulę i jaskrawą czerwoną chustę na szyi. Błyskawicznie wyciągnął i założył na głowę wysoki dziesięciogalonowy kapelusz i podszedł do Bramy Czasu.

Chwycił ebonitową dźwignię i przesunął ją do góry. Ogromne metalowe drzwi ruszyły powoli do tyłu.

— Oto czas — powiedział po prostu Cydwick Ohms, wskazując szarą nicość za drzwiami.

Dziennikarze i fotoreporterzy ruszyli do przodu, z notesami i kamerami w gotowości.

— A co jeśli drzwi zatrzasną się po naszym przejściu? — zapytał jeden z nich.

— Bezpodstawne obawy, chłopcze — zapewnił go Ohms. — Dopilnowałem tego, aby Brama Czasu nigdy nie mogła się zamknąć. A teraz żegnam, panowie. Albo mówiąc tamtejszą gwarą, hasta la vista, hombres!

Wymachując swoim dziesięciogalonowym kapeluszem, Ohms skłonił się do pasa i zrobił krok do przodu.

I nie zniknął.

Stał i mrugał. Potem zaklął, uderzył pięścią w nieustępliwą ścianę szarości i dysząc odstąpił w kierunku swojego biurka.

— Zawiodłem! — jęknął słabym głosem. — Brama Czasu C. Cydwicka Ohmsa została sfuszerowana. — I ukrył twarz w drżących dłoniach.

Dziennikarze i fotoreporterzy stłoczyli się.

Nagle profesor uniósł głowę.

— Słuchajcie — ostrzegł.

Wolny tętent, stłumiony odległością, dochodził z gęstej szarości Bramy Czasu. Na jego tle dawały się słyszeć słabe pokrzykiwania i trzaski. Dźwięk narastał stopniowo, przechodząc w hałas jakby tysięcy bębnów, a potem w morze przetaczających się piorunów.

Dziennikarze i fotoreporterzy z krzykiem rzucili się do schodów.

No tak, zadumał się profesor Cydwick Ohms, z niejaką trudnością utrzymując równowagę na jednym z trzech tysięcy teksaskich wołów tratujących laboratorium, jeszcze jeden zawiły problem do rozwiązania.

Przełożył Ireneusz Dybczyński